Όχι, στο στρατηγείο της «Δημοκρατικής Συμμαχίας» δεν υπάρχει φωτογραφία μου. Στόχος στον οποίο να... πετάνε επάνω βελάκια η Ντόρα και οι συνεργάτες της. Συνήθως, οι πολιτικοί αποφεύγουν να δίνουν συνεντεύξεις σε δημοσιογράφους που έχουν ασκήσει επί χρόνια σφοδρή κριτική στην πολιτική τους ή τους έχουν επιτεθεί, αγγίζοντας ή ξεπερνώντας τα «κόκκινα», σε προσωπικές μάχες που έδιναν για να κερδίσουν αρχηγικές καρέκλες ή εκλογές. Με την οικογένεια Μητσοτάκη φαίνεται ότι δεν συμβαίνει κάτι ανάλογο.
Σίγουρα, ως γνήσιοι Κρητικοί, έχουν στο DNA τους το γονίδιο της «βεντέτας» και την αποθήκευση του θυμού στη μνήμη, αλλά ταυτόχρονα, ως παλαιοί βενιζελικοί, επιμένουν στο δημοκρατικό διάλογο, στην ελεύθερη διακίνηση ιδεών και σε ανοιχτές συγκρούσεις, όποτε το κρίνουν αναγκαίο ή σκόπιμο. Επιδεικνύουν, θα έλεγα, έναν αέρα «πολιτικής υπεροχής» και κυρίως «πολιτικής αντοχής», ακόμη κι όταν χάνουν μάχες ή κάποιοι θεωρούν ότι είναι στα «κάτω» τους.
Ό,τι θες μπορείς να τους προσάψεις με επιχειρήματα ή αυθαίρετα. Εκείνο που δεν μπορείς να πεις είναι ότι δεν έχουν τεράστιο πολιτικό βάρος σε αυτή την περιοχή ή ότι δεν θα «πρωταγωνιστήσουν» ξανά στην κεντρική πολιτική σκηνή. Θα πέσεις έξω!
Αν σκεφτείς ότι ο πατέρας (πάνω από τα 90) δίνει «τρελή» AGB με όσα λέει, όποτε καλείται στα κεντρικά δελτία των ειδήσεων (και το ίδιο και η κόρη του, Ντόρα Μπακογιάννη), διαισθάνεσαι ότι η υπόθεση της «Δημοκρατικής Συμμαχίας» δεν θα μείνει στα σκαριά, ούτε θα περιθωριοποιηθεί όπως φοβούνται, εκτιμούν φίλοι ή εχθροί της Μπακογιάννη.
Επί δεκαετίες, αποδεικνύεται στην πράξη ότι υπάρχει ένας «στρατός» σε όλα τα κοινωνικά επίπεδα, που ακολουθεί την οικογένεια Μητσοτάκη. Ούτε τυχαίο είναι ότι κάνοντας (κατά τη γνώμη μου) σοβαρά επικοινωνιακά λάθη και αντιμετωπίζοντας μια γενικευμένη αντίδραση εναντίον όλων των «πολιτικών τζακιών», η Ντόρα πήρε 40% στην εσωκομματική σύγκρουση με τον Σαμαρά και μέχρι τότε δεν είχε χάσει ποτέ εκλογική μάχη.
Το «στρατηγείο» της Δημοκρατικής Συμμαχίας (στην οδό Συγγρού) είναι ένα κτίριο μαζεμένο, οικονομικό (ενοίκιο 10.000 ευρώ), με λειτουργικούς φωτεινούς χώρους, κομψές μικρές πινακίδες που σε κατευθύνουν στις διευθύνσεις και στα τμήματα του κόμματος. Το προσωπικό αποτελείται από παλιούς συνεργάτες και φίλους της Ντόρας (όχι απαραίτητα Κρητικούς), που αν μιλήσεις για δύο λεπτά μαζί τους, αντιλαμβάνεσαι ότι όχι μόνο την αγαπούν αλλά είναι «μουτζαχεντίν» της νέας πολιτικής προσπάθειάς της. Το γραφείο της Ντόρας, που επικοινωνεί με ένα meeting room, είναι ιδιαίτερα φωτεινό, πολύ μοντέρνο και η διακόσμηση έγινε από την Αλεξία, την κόρη της.
Μπαίνοντας, βλέπεις σε όλο τον τοίχο πίσω από την καρέκλα της προέδρου, μαυρόασπρες φωτογραφίες προσωπικοτήτων που προσέφεραν πολλά στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο, όχι μόνο στην πολιτική αλλά και στα γράμματα και στις τέχνες. Είναι ο Βενιζέλος, ο Καζαντζάκης, ο Γκάντι, ο Γούντι Άλεν και άλλοι.
Εγώ και η Ντόρα, λοιπόν, οι δυο μας μετά από καιρό μεγάλης έντασης, κεκλεισμένων των θυρών...
Δύο μαγνητόφωνα μπροστά μας, έτσι για να ξέρουμε τι είπαμε... Καφέδες, τσιγάρα. Σέβεται απόλυτα τον αντικαπνιστικό νόμο, είναι όπως δηλώνει πολέμιος της ανομίας. Δεν κατάφερε να κόψει ποτέ το τσιγάρο. Καπνίζει όπου επιτρέπεται και συχνά βγαίνει έξω από ένα ρεστοράν, για να μην παραβεί τον νόμο ή ενοχλήσει τους μη καπνιστές.
Είναι απλά ντυμένη, με τα γνωστά παντελόνια της και μια ζακέτα. Νιώθω ότι δεν είναι ιδιαίτερα επιφυλακτική μαζί μου, έχει διάθεση να απαντήσει σε όλα και σε πράγματα έξω από τα πολιτικά στερεότυπα, οπότε δεν χάνω την ευκαιρία.
Τρ.: Ποια θεωρείς ότι είναι τα ελαττώματά σου τόσο ως άνθρωπος όσο και ως πολιτικός;
Ντ.: Εξακολουθώ να μην μπορώ να ελέγξω πλήρως την ψυχραιμία μου. Έχω ένα μεγάλο κομμάτι εκρηκτικού χαρακτήρα της μητέρας μου, που σημαίνει ότι πολλές φορές μιλάω πιο γρήγορα απ’ ό,τι θα έπρεπε και σε μεγαλύτερη ένταση. Ακόμη, επίσης, παλεύω με το τσιγάρο και το φαγητό.
Τρ.: Καλά, εσύ, κόρη του Μητσοτάκη, ενός ανθρώπου με απίθανη ψυχραιμία δεν έχεις πάρει ένα κομμάτι της;
Ντ.: Προσπαθώ. Σε όλη μου τη ζωή προσπαθώ (...γελάει).
Τη ρωτάω αν αυτή η τάση για φαγητό οφείλεται στο καλό μαγείρεμα που έκανε πάντα η μητέρα της. Αν η κουζίνα της Μαρίκας θυμίζει τα εδέσματα του master chef και των άλλων εκπομπών gourmet.
Ντ.: Όχι, καμία σχέση! Είμαστε της παραδοσιακής σχολής με τα βούτυρα, με τα διάφορα κρητικά προϊόντα. Δεν έχουμε φάει ποτέ fast food. Τιμάμε μόνο το σουβλάκι. Η μαμά δεν έχει επηρεαστεί από την τηλεόραση. Θα έλεγα ότι είναι μόνο μεγάλη οπαδός του Μαμαλάκη. Πάντως, ελέγχω καλύτερα τον τελευταίο καιρό τη σχέση μου με το φαγητό.
Από τα πρώτα λεπτά της κουβέντας διαπιστώνω ότι έχω να κάνω με μια διαφορετική Ντόρα από εκείνη που ήξερα. Όχι, δεν αναποδογύρισε ο κόσμος μέσα της, επειδή έχασε την αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας. Κι αν συνέβη για λίγο, επανήλθε στον κανονικό του άξονα, με τη συμπαράσταση των γονιών της, των παιδιών και του άντρα της, που ξέρει να τη στηρίζει στα δύσκολα. Πιστεύει ότι τα τελευταία χρόνια υπήρξε μια συνωμοσία εναντίον της, πριν πέσει η Νέα Δημοκρατία, ένα κύκλωμα που διοχέτευε σε διάφορα έντυπα πληροφορίες ότι είναι «άνθρωπος τον Αμερικανών» ή της CIA ή «μπλεγμένη μέχρι το λαιμό» με τον Χριστοφοράκο και τη Siemens, αλλά ταυτόχρονα δέχεται ότι υπήρξαν και δικά της λάθη.
Απορροφημένη, όπως λέει, στις επαφές που είχε ως υπουργός Εξωτερικών με το διεθνές πολιτικό τζετ σετ και με τα εθνικά θέματα, έβλεπε «αφ’ υψηλού» έναν ολόκληρο κόσμο που είχε τιμήσει την ίδια, τον Καραμανλή και τη Νέα Δημοκρατία.
«Δεν ήμουν -μου λέει- καχύποπτη και κακώς στη ζωή μου. Έτσι το σχέδιο που υπήρξε εναντίον μου, τα τρία τελευταία χρόνια της Νέας Δημοκρατίας, δεν το αντιλήφθηκα εγκαίρως. Όταν το κατάλαβα ήταν αργά! Ναι, ήμουν αφελής! Ήταν καλά προετοιμασμένο σχέδιο, στο οποίο συμμετείχαν πολλοί. Γιατί, με κανέναν τρόπο, δεν ήθελαν να βρεθώ εγώ στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας. Επιχείρησαν να με μειώσουν ηθικά με τη Siemens κι άλλες ιστορίες. Αμφισβήτησαν τον πατριωτισμό μου. Μίλησαν για τοστιέρες και καφετιέρες... Τώρα, αποδείχθηκαν όλα. Τώρα, όλοι ξέρουν την πραγματικότητα, αλλά για δύο χρόνια έφαγα τη λάσπη του αιώνα. Την ώρα που εγώ έδινα μάχη για το Βουκουρέστι, που δεν ήξερα αν κοιμάμαι ή αν ξυπνάω στο Παρίσι, στις Βρυξέλλες, στην Αμερική ή στην Κίνα, εδώ στην Ελλάδα δινόταν η εντύπωση ότι έχω προδώσει τα όσια των οσίων. Τώρα, βέβαια, επειδή η εξωτερική μας πολιτική έχει συνέχεια, ξέρουμε πού βρισκόμαστε. Τότε, όμως διαμορφώθηκε η εικόνα ενός ανθρώπου που ηθικά και πολιτικά αμφισβητείται. Εσύ πιστεύεις ότι όλοι αυτοί ξύπνησαν κάποια μέρα και αποφάσισαν να με αμφισβητούν;»
Την ρωτώ ποιους υποψιάζεται. Μήπως και τον Καραμανλή;
«Για τον Καραμανλή δεν έχω να πω απολύτως τίποτα. Όχι. Ήταν ένα κομμάτι του παλαιού κατεστημένου της Νέας Δημοκρατίας, που έλεγε ότι “αυτή έχει δύο μεγάλα ελαττώματα”. Πρώτον, είναι κόρη του Μητσοτάκη και δεύτερον είναι γυναίκα. Και τα δύο δεν αντέχονται».
Ναι, αλλά και τα τζάκια; Αναρωτιέμαι εάν θεωρεί μέρος της ήττας της το γεγονός ότι μετά και την πανωλεθρία της Νέας Δημοκρατίας ο κόσμος θα στρέφονταν εναντίον των μεγάλων οικογενειών, των «τζακιών».
«Δεν νομίζω πως το θέμα είναι οι οικογένειες. Γιατί αν μιλάμε για τζάκια, για παράδειγμα ο Σαμαράς είναι 13 χρόνια περισσότερα βουλευτής από μένα».
Τρ.: Τον θεωρείς τζάκι;
Ντ.: Ε, τι είναι; Αν δεν είναι ο Σαμαράς «τζάκι», τι είναι; Είναι κατ’ εξοχήν κατεστημένο. Μετά το Κολέγιο «κατέβηκε» ως ανιψιός του Γιώργου Σαμαρά στη Μεσσηνία. Δεν τον ήξερε κανείς εκείνη την εποχή. Ως ανιψιό τον γνωρίσαμε. Δηλαδή, «οικογένεια». Σε επίπεδο Μεσσηνιακό, αλλά εν πάση περιπτώσει, ως οικογένεια τον γνωρίσαμε. Ο Γιώργος Παπανδρέου, 16 χρόνια βουλευτής περισσότερο από μένα, επίσης «οικογένεια». Άρα, όλα αυτά νομίζω πως είναι πολύ σχετικά. Εγώ βέβαια είχα πρόσθετα ένα θέμα το ότι ήμουν γυναίκα. Κι όπως είπαμε ένας χαρακτήρας όχι πολύ εύκολος, με την έννοια ότι δεν νομίζω να έχει βρεθεί κανείς να μπορεί να πει ότι με έχει στο τσεπάκι του...
Τρ.: Μήπως φταίει και το γεγονός ότι είχες πάρει κάποιες θέσεις αφ’ υψηλού στο σύνολο της πολιτικής; Δηλαδή, δεν ήσουν, να το πω έτσι, τόσο «λαϊκιά» όσο έπρεπε;
Ντ.: Σίγουρα.
Τρ.: Φταίει και το αφ’ υψηλού;
Ντ.: Φταίει...
Νιώθω ότι είναι διατεθειμένη να πει πολλά. Μιλάει γρήγορα, απαντάει αυθόρμητα κα αισθάνομαι ότι δεν την ενοχλεί καθόλου να εξομολογείται τα λάθη της, τις πικρίες της και όσα της έγιναν μαθήματα. Ομολογεί ότι για ένα διάστημα είχε πάψει να στριφογυρίζει ανάμεσα στον κόσμο. Να περπατάει στην αγορά, να βλέπει τους πολυάριθμους φίλους της οικογένειας στην Κρήτη, να πηγαίνει στην Ευρυτανία, όπου κέρδιζε με διαφορά τη μονοεδρική. Δεν κρύβεται.
«Νομίζω ότι είμαι η μόνη -μου λέει- που έχω κάνει ευθεία και ανοιχτή αυτοκριτική, παρουσία 3.500 χιλιάδων ανθρώπων, όταν ιδρύσαμε τη “Συμμαχία”. (Σημείωση δική μας: Η Ντόρα αναφέρεται στον αριθμό των ιδρυτικών μελών που περίμεναν με υπομονή στις ουρές και υπέγραψαν την Ιδρυτική Διακήρυξη της Συμμαχίας στις 21 Νοεμβρίου 2010. Ο πραγματικός συνολικός αριθμός των ανθρώπων που κατέκλυσαν εκείνη τη μέρα το Μπάντμιντον και τους έξω χώρους ήταν, με τις πιο μετριοπαθείς εκτιμήσεις, γύρω στους 7.000! Είπαμε, Ντόρα μου, να είσαι μετριόφρων, αλλά όχι κι έτσι...)
Μου κόστισε στην επαφή μου με τον κόσμο η διαχείριση επί 3,5 χρόνια του υπουργείου Εξωτερικών. Όταν ήμουν στον δήμο Αθηναίων, ήμουν κάθε μέρα μέσα στην καθημερινότητα, τα προβλήματα των ανθρώπων. Άκουγα. Έβλεπα. Ήξερα. Όταν είσαι 3,5 χρόνια στο Εξωτερικών είναι τιμή, είναι ευθύνη. Είσαι πίσω από μια σημαία, αλλά βλέπεις τα πράγματα σε πολύ διαφορετικό επίπεδο, που σου δίνει ένα ύφος αλαζονείας, υπεροψίας πολιτικής. Κι αυτό έχει κόστος. Έστω κι αν μιλάς μέρα νύχτα για τα Σκόπια. Τώρα, όμως βήμα-βήμα ξανακερδίζω την επαφή που έχασα. Ένα χρόνο τώρα βλέπω πολύ κόσμο, κουβεντιάζω μαζί του».
Μου δίνει την αίσθηση, και αργότερα με επιβεβαιώνει, ότι είναι μια πολύ δεμένη οικογένεια. Απ’ αυτές που στηρίζουν ο ένας τον άλλον στα δύσκολα και είναι μια γροθιά. Αναρωτιέμαι πώς στην απόφασή της να δημιουργήσει ένα δικό της κόμμα δεν την ακολουθεί ο αδερφός της, ο Κυριάκος. Πώς νιώθει άραγε που τον έχει «απέναντί» της στα έδρανα της Βουλής;
«Ποτέ δεν θεώρησα τον Κυριάκο εξάρτημά μου. Στην οικογένειά μας υποστηρίζουμε ο ένας τον άλλον. Είμαστε πολύ δεμένοι μεταξύ μας, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει ότι έχουμε κοινές πορείες. Ίσως η μεγάλη μας δύναμη είναι ότι είμαστε μια πολύ αγαπημένη οικογένεια, παραδοσιακή. Έχουμε παιδιά, έχουμε εγγόνια, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έχουμε κοινή πολιτική πορεία ή ταύτιση απόψεων σε όλα».
Άλλωστε, μου εξηγεί ότι δεν μπερδεύει τα οικογενειακά με την πολιτική, αφού έχει μια πρώτη ξαδέλφη που αγαπά και στηρίζει, που όμως είναι αριστερή. Αυτό δεν φαίνεται να δημιουργεί κανένα πρόβλημα για εκείνη.
Τρ.: Παρά τη συνωμοσία που μου λες, που σου «κόστισε» την αρχηγία της Ν.Δ., πήρες ένα 40% στις εσωκομματικές εκλογές. Αυτό πιστεύεις ότι θα σε ακολουθήσει;
Ντ.: Κοίταξε. Συνωμότησαν κάποιοι άνθρωποι κι αυτούς αναμφισβήτητα, πέρα όλων των υπολοίπων, τους υποτίμησα και εγώ. Έχω κι εγώ μερίδιο της ευθύνης. Τώρα για το αν θα με ακολουθήσουν... Αυτό θα το δείξει ο χρόνος. Εκείνο που μετά βεβαιότητος καταγράφεται δημοσκοπικά, γιατί δεν μπορούμε να πούμε τίποτα άλλο, είναι ότι έχουμε μια συνεχή πτωτική πορεία της Νέας Δημοκρατίας, η οποία αν και είναι στην αντιπολίτευση, αν και γίνονται όλα αυτά στην ελληνική πολιτική ζωή, που φέρνουνε τα πάνω κάτω στις ζωές των ανθρώπων, αν και έχουμε μια κοινωνία εκατοντάδων χιλιάδων ανέργων, παρά ταύτα η Ν.Δ. πέφτει μαζί με την κυβέρνηση. Αυτό δείχνει ότι η έλλειψη στρατηγικής, το «ναι μεν αλλά», η διγλωσσία που υπάρχει σε κάθε θέση της Ν.Δ., η προσπάθεια να είσαι και με τον αστυφύλακα και με τον χωροφύλακα και τους άλλους ευχαριστημένους, δεν πείθει.
Τρ.: Σε ικανοποιούν οι δημοσκοπήσεις; Το 3 ή 3,9% που σου δίνουν;
Ντ.: Το 2,9 με αναλογία είναι 4,4 περίπου. Κατ’ αρχάς, σήμερα, κανείς δεν αμφισβητεί ότι η «Συμμαχία» μπαίνει στη Βουλή. Και δεύτερον ότι πρόκειται για ένα κόμμα 2,5 μηνών, που ακόμη μπερδεύουν το όνομά του. Θεωρώ ότι είναι μια πολύ καλή βάση για να πατήσουμε. Να πάρουμε το παραπάνω, το οποίο θέλουμε. Τώρα, αντιλαμβάνομαι πλήρως ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο να περάσεις το μήνυμά σου μέσα από κατεστημένες καταστάσεις και στον χώρο των media».
Εκπλήσσομαι! Ένα από τα «αγαπημένα παιδιά» των παραθύρων, η Μπακογιάννη, καταγγέλλει το σύστημα που υπάρχει σήμερα στα ΜΜΕ. Και με ονοματεπώνυμο: «Εγώ η ίδια προσωπικώς ναι, είμαι αγαπημένο παιδί των ΜΜΕ. Είπα, ότι η κατεστημένη αντίληψη των media είναι για παράδειγμα να βγάζουν κάποιον για να κάνουν νούμερα. Είναι εύκολο να βγάλεις τη Ντόρα και να κάνεις τηλεθέαση. Το έλεγα, πάντα, ότι εμείς οι πολιτικοί είμαστε το πιο φθηνό προϊόν, το οποίο «πουλάει» στην τηλεόραση. Από την άλλη μεριά, εάν τους πεις βγάλτε έναν νέο άνθρωπο, από αυτούς που ψάχνονται στην πολιτική, δεν τον βγάζουν».
Τρ.: Γιατί, έχεις δώσει κάποιον κατάλογο συνεργατών σου που δεν τους περνάνε στα κανάλια και στις εφημερίδες;
Ντ.: Πολλοί δικοί μου, σύμφωνα με το σύστημα δεν «πουλάνε» ακόμη. Πρέπει να γίνουν γνωστοί κι αφού δεν είναι, δεν «πουλάνε» και έτσι μένουν στο καβούκι τους. Άλλωστε, πρέπει να ξέρεις ότι ένα κανάλι με έχει «κομμένη» τελείων.
Τρ.: Ποιο;
Ντ.: Ο ΑΝΤ1. Λόγω του Ισίδωρου. Έκανε συκοφαντικές αναφορές και έφαγε αγωγές. Έτσι, τώρα, στις ειδήσεις τους δεν περνάνε οι ανακοινώσεις της «Δημοκρατικής Συμμαχίας».
Τρ.: Με εξαίρεση τον Μίνωα, πώς είναι η σχέση σου με τους βαρόνους, τους μεγαλοκαναλάρχες και τους εκδότες; Εξακολουθούν να έχουν στενές σχέσεις μαζί σου;
Ντ.: Κοίταξε, Γιώργο, εγώ έχω πολλά χρόνια στην πολιτική. Είχα πει σε μια συνέντευξή μου ότι η πολιτική είναι ασανσέρ που ανεβοκατεβαίνει. Έτσι, ανάλογα κινείται κι ένας ολόκληρος κόσμος. Υπάρχουν άνθρωποι που απομακρύνονται όταν δεν έχεις εξουσία και άνθρωποι που σου στέκονται. Οι πολλοί είναι οι πρώτοι, οι λιγότεροι είναι οι δεύτεροι. Είναι πολύ σημαντικό να έχεις από τους δεύτερους. Είναι σημαντικό, μετά από μια θυελλώδη πολιτική σταδιοδρομία, να μένουν φίλοι σου. Αυτοί συνήθως δεν είναι οι «μεγάλοι» είναι οι «μεσαίοι» και οι ειλικρινείς.
Τρ.: Τον Καρατζαφέρη και την ομάδα του τον παίζουν τα media. Βγαίνουν παντού...
Ντ.: Κοίταξε, δεν υπάρχει σκοπιμότητα. Τα στελέχη του Καρατζαφέρη είναι πλέον βουλευτές. Είναι αναγνωρίσιμοι. Έχουν γίνει κατεστημένο.
Τρ.: Εξακολουθείς να πιστεύεις ότι ο Γιώργος Καρατζαφέρης είναι ακραίος;
Ντ.: Νομίζω, ότι έχει βάλει πάρα πολύ νερό στο κρασί του.
Τρ.: Σε ποια θέματα; Μόνο για το Μνημόνιο;
Ντ.: Όχι, σε πολλά. Δηλαδή, κάνει μια ηρωική προσπάθεια να αποβάλει, το λέει και ο ίδιος, τα χαρακτηριστικά τα οποία του έχουν προσδώσει. Κι έτσι προσαρμόζεται ανάλογα με τις καταστάσεις.
Γυρίζω την κουβέντα στη διαχρονική αντιπαλότητα της οικογένειας Μητσοτάκη με τον Αντώνη Σαμαρά. Τη ρωτάω αν υπάρχει μόνο πολιτική αντιπαράθεση ή ένα «μίσος» που γεννήθηκε το ’93 και κορυφώθηκε με την ήττα της στην πρόσφατη εσωκομματική αναμέτρηση.
«Υπάρχει βαθιά πολιτική διαφορά στα πάντα», μου λέει. Ναι, αλλά και ο Σαμαράς, όπως κι εσύ, ψηφίζει αρκετά πράγματα που επιβάλλει και λέει το Μνημόνιο, της αντιτείνω. «Σώπα βρε... Το έχει ψηφίσει... διαψεύδοντάς το... Ύποπτες κινήσεις...»
Τρ.: Το «ύποπτες» που είπες, πού πάει; Σου ξέφυγε;
Ντ.: Όχι, όχι! Υποπτευόμαστε την πολιτική Σαμαρά. Δηλαδή, την ψάχνουμε να την καταλάβουμε. Σήμερα η χώρα δεν έχει περιθώρια. Σήμερα στη χώρα πρέπει να υπάρξουν σαφείς θέσεις. Εκτιμώ ότι ο Σαμαράς θέλει να «ψαρέψει» στα θολά νερά της παλιάς πολιτικής αντίληψης, αλλά δεν του βγαίνει στις δημοσκοπήσεις...
(συνεχίζεται...)
(συνεχίζεται...)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου